“මුස්ලිම් ආක්‍රමණයේ ස්වරූපය නොහොත් ගර්භාෂ න්‍යාය”

“මුස්ලිම් ආක්‍රමණයේ ස්වරූපය නොහොත් ගර්භාෂ න්‍යාය”



ඉස්ලාමිකයන් විසින් ම ශුද්ධ යැයි කියාගන්නා එක්තරා කෘතියක් තිබේ. එය වූ කලි කුරාණය යැයි කියනු ලැබේ. මෙය ශුද්ධ වන්නේ කවර කාරණයකින් ද කියා අපි නොදනිමු. කෙසේ වෙතත් ඉස්ලාමිකයෝ උපායෙහි අතිශූර ය. ඔවුන් බහුතරයක් වෙසෙන සියලු රටවල සාක්ෂරතාව ඉතා පහළ අගයක් ගන්නා නමුත්, සහජයෙන් ම ලැබුණු සියුම් සට කපට වෙළද ඤාණයකින් ඔවුහු යුක්ත වෙති. මේ නිසා ඔවුහු කපටියෝ ලෙස හැදින්විය යුතුය. මෙයින් දශක කිහිපයකට පෙර යුරෝපය හා ඉන්දියාව තද නින්දකට වැටී සිටිද්දී මුස්ලිම් රටවල නායකයෝ තීරණයකට එළඹුණහ. ඇත්තෙන් ම එය මහත් බලගතු ක්‍රීඩාවක් සේ හැදින්වීමෙහි වරදක් නැත. ශුද්ධ යැයි ඔවුන් විසින් ම කියාගන්නා පොතට අනුව ශුද්ධ වූ අල්ලා වෙනුවෙන් කැප කරන ලද, ෂරීයා නීතිය පිළිගන්නා ලෝක ව්‍යාප්ත අධිරාජ්‍යයකට ඔවුහු මුල සකස් කළහ. ලෝකයේ අද්‍යතන සමාජ රටාව තුළ ක්‍රියාත්මක වන ප්‍රජාතාන්ත්‍රවාදී න්‍යාය තුළ ඒකාධිපති හෝ ආක්‍රමණකාරී ලෙස රටවල් යටත් කරගැනීම දුෂ්කර බව වටහාගත් එම මුස්ලිම් නායකයෝ ප්‍රජාතාන්ත්‍රවාදය තුළින් ම වඩාත් ශක්තිමත් අධිරාජ්‍යයක් තැනීමට මං සෙවූහ. ඒ අනුව ලෝකය ඇල්ලීමේ හොද ම මෙවලම ජන සංඛ්‍යා විද්‍යාව බව ඔවුහු තේරුම් ගත්හ. ලෝක බලවතා වීමේ දේශපාලනික අභිප්‍රාය, නොපෙනෙන අල්ලාගේ කර මතින් දමා අශුද්ධ රාජ්‍යයන්ගෙන් සමන්විත ලෝකයක්, ශුද්ධ නාමයෙන් තැනීමේ කර්තව්‍යය ඔවුහු බාරගත්හ. ඒ අනුව ලෝකය පුරා ප්‍රබල මුස්ලිම් ගහණයක් ඇතිකිරීම ඔවුන්ගේ දීර්ඝ කාලීන සැලැසුම විය. අද වන විට මුලු ලෝකයේ සියලු ම රටවල් තුළ මේ කුමන්ත්‍රණකාරී පාදඩ ව්‍යාපාරය ක්‍රියාත්මක වේ. එළිපිට ම ක්‍රියාත්මක වන ඇමෙරිකානු බලවේග වලට වඩා ලෝකය ප්‍රෙව්ෂම් විය යුත්තේ මේ අන්තවාදී මුස්ලිම් ජාතිකයන්ට ය. ක්‍රිස්තියානි යුරෝපය මෙන් ම, හින්දු ඉන්දියාව ද ඉහළ මුස්ලිම් ජනගහනයක් ඇති කොට මුස්ලිම් රාජ්‍යයන් බවට පත්කිරීමේ මූලික සැලසුම් දැනටමත් සැකසී හමාර ය. ශතවර්ෂ හතරකට ආසන්න අතරමැදි කාලය හමාර වීමෙන් පසුව ඉස්ලාමය වඩාත් අන්තවාදී මුහුණුවරකින් කළඑළි බැස තිබේ. 

ඔවුහු කවර රටක ව්‍යාප්ත ව සිටියත්, ඔවුහු තමන්ගේ අනන්‍යතාව මැනැවින් රකින්නේ ඒ උපාය අනුව ය. ඔවුහු තමා ඉන්දියානුවෙකැයි කීමට මැලි වෙති. හින්දූන්, තමා ඉන්දියානුවකැයි කියා ආඩම්බර වෙද්දී මුස්ලිම් ජාතිකයෝ තමා මරක්කලයෙක් වීම ගැන ආඩම්බර වෙති.
කුරාණය, හදිත්, සහි බුකාරි, සහි මුස්ලිම් යන සහතික කරන ලද ප්‍රකාශනයන්ට අනුව ඉස්ලාම් යනු ඇත්ත වශයෙන් ම යටපත් කර දමනු පිණිස ම හැදුණු දේශපාලනික ක්‍රමවේදයකි. එහි ආගමික ලක්ෂණ නැති හෙයින් අප එයට ආගමක් යැයි කිව යුතු නැත. එහි උගන්වන ආකාරය අනුව, පළමුව සෙසු ආගමිකයන්ට ස්ව කැමැත්තෙන් තමන්ගේ මිත්‍යාදෘෂ්ටික අල්ලා දෙවිදුන් යැයි කියාගන්නා කෙනාගේ ආගම යැයි කියාගන්නා ප්‍රපංචයට අනුගත වන සේ දැනුම් දෙයි. එය ‘ඩාවා‘ නමි. එසේ නැතහොත් ‘ජිහාඩ්‘ නම් ශුද්ධ යැයි කියාගන්නා අශුද්ධ තිරිසන් යුදමය මාවතට පැමිණීමට මේ නින්දිත ආගම විසින් ඉඩ ලබා දෙයි. හින්දු දර්ශනය සහ බුද්ධ ධර්ශනය සේම කිතු සමය ද්‍යුද්ධය ප්‍රතික්ෂේප කොට සාමය අවශ්‍ය බව කියද්දී, මේ අශුද්ධ ආගම යුද්ධය අනුමත කිරීමෙන් ම පෙනී යන්නේ එය ආගමක් නොව, දේශපාලන උපාය මාර්ගයක් පමණක් ම වන බව ය. මෙසේ යුද්ධයෙන් ආගම ගෙන යාම ‘දාර් උල් ඉස්ලාම්‘ ලෙස හැදින්වේ. දැනටමත් ඉන්දියාව තුළ මෙම පවස නිවාගැනීමේ කටයුතු ඇරඹී තිබේ. සෙසු සියලු ම ආගම් විසින් මනුෂ්‍යත්වය උතුම් සේ දේශනා කරද්දී මේ අශුද්ධ ඉස්ලාමය, මනුෂ්‍යත්වය මගහැර යයි. ඔවුන් මනුෂ්‍යත්වය යැයි කියන්නේ, අල්ලාගේ ෂරීයා නම් වූ අධම, ම්ලේච්ඡ නීතියට ය.
තම රාජ්‍යයට සම්බන්ධ නැති බව හැගවෙන සේ ව්‍යාජ රගපෑම්වල යෙදෙන බවට පොරොන්දු ගෙන, ත්‍රස්තවාදී පහර දීම් ලොව පුරා සිදුකිරීමට මුස්ලිම් රාජ්‍යයන් උපකාර කරති. මෙම ‘ජිහාඩ්‘ නම් අශුද්ධ තිරිසන් ම්ලේච්ඡ යුද්ධය වැඩිපුරම ව්‍යාප්ත කරන්නේ, නිහතමානී මිනිසුන් වෙසෙන ශිෂ්ටාචාරයක ඇති රටවල ය. මෙම ජිහාඩ් 
සංවිධානවලට එරෙහිව ඇමෙරිකාව විසින් ගෙන යන දැඩි ක්‍රියාකලාපය, ලිබරල්වාදීන්ගේ දැඩි දෝෂ දර්ශනයට ලක්වෙතත්, එය එසේ නොවන්නට අද ලිබියාව, සවුදිය, ඉරාකය වැනි රටවල් ඉතා බලවත් ව ලෝකයේ සෙසු රාජ්‍යවලට බලපෑම් කරනු ඇත.
(ඇමෙරිකාව විසින් මැදපෙරදිග සිදුකරන යුද කටයුතු සිදුවන්නේ මේ ජිහාඩයට බලවත් සේ දායක වන රටවල් වෙතට ය. ඇෆ්ගනිස්තානය, පාකිස්තානය, ඉරාකය, සිරියාව, ලිබියාව, ඊජිප්තුව ආදි රටවල් දැනටමත් ඇමෙරිකාව හමුවේ අන්ත පරාජයට පත් ව සිටීම ගැන අප සතුටු විය යුතුය. - පරිවර්තක)
1995 දී සවුදියේ තිබූ ඇමෙරිකානු පුහුණු මධ්‍යස්ථානවලට බෝම්බ දමා ඇමෙරිකානු සෙබලුන් 5 දෙනෙකු මරා දමා තිබිණි. ඇමෙරිකානු ගැත්තෙකු යැයි ජිහාඩය විසින් එවක හදුන්වා දී සිටි ඊජිප්තුවේ හොස්නි මුබාරක් ඝාතනය කිරීමට ද ම්ලේච්ඡ මුසල්මානු අන්තවාදීහු උත්සාහ කළහ. 1998 දී කෙන්යාවේ හා ටැන්සානියාවේ පිහිටි ඇමෙරිකානු තානාපති කාර්යාලවලට පහර දී තිබිණි. එම ප්‍රහාරවලින් ඇමෙරිකානුවෝ 224 ක් පමණ මිය ගියහ. ඇමෙරිකානු බුද්ධි අංශවලට අනුව එය බින්ලාඩන්ගේ කුමන්ත්‍රණයකි. බින්ලාඩන්ගේ කුමන්ත්‍රණවලින් ම යේමනය අසල මුහුදේදී ඇමෙරිකානු නාවිකයන් 12 ක් මරා දැමුණි. 2001 සැප්තැම්බර් 11 වන දා ඇමෙරිකාවේ හදවතට පහර දීම සමගින් ම ඇමෙරිකාව, මේ ජිහාඩයට විරුද්ධ යුද ප්‍රකාශ කළේය. එහි මුල් පියවර ලෙස තලේබාන් අල්කයිදා සංවිධානය ඉලක්ක කෙරිණි. ඇමෙරිකානු ප්‍රහාරයට පසුව, එනම් 2001 දෙසැම්බර් 13 වැනි දා ජාහිෂ්-ඊ-මුහම්මද් සහ ලස්කර් -ඊ-ටයේබා නම් ජිහාඩ් ක්‍රියාකාරිකයෝ ඉන්දියාවේ හදවත වන, ඉන්දියානු ලෝක් සභාවට (පාර්ලිමේන්තුව) ද පහර දුන් හ. 

මේ දක්වා බටහිර රටවල් හා ඉන්දියාව ජිහාඩ් පහරදීම් රැසකට ලක්ව සිටී. 2008 නොවැම්බරයේ 20 වැනි දා මුම්බායේ සිදුවූ ජිහාඩ් පහරදීමෙන් දහස් ගණන් ඉන්දියානුවෝ මිය ගියහ. මේ වනවිට (2011 වන විට) ලෝකය පුරා ජිහාඩ් පහරදීම් 18300ක් සිදු ව තිබේ. මේවායින් 60000ක් පමණ මියගොස් 90000ක් පමණ තුවාල ලබා තිබේ. (මෙම වාර්තාවලට පසුගිය වසර 2 තුළ සිදුවූ පහරදීම් ඇතුළත් නොවේ.)

මෙම පහරදීම් බොහොමයක් පෙර සදහන් කළ මුස්ලිම් රාජ්‍යවලට සම්බන්ධ නොකර සිදුකිරීමට, ත්‍රස්තවාදීහු කටයුතු යොදා ඇත. එහෙත් ඔවුහු එම රටවලින් පෝෂණය වන්නන් බව සැගවීම අපහසු ය. ඉන්දීය පාර්ලිමේතු ප්‍රහාරය සිදු කළ ජාහිෂ්-ඊ-මුහම්මද් සහ ලස්කර් -ඊ-ටයේබා පිළිබද කළ පරීක්ෂණවලින් අනාවරණය වූ කරුණු අනුව ඔවුහු සවුදි රජයේ මූලික අනුග්‍රහය ලබන්නන් බව තහවුරු වී තිබේ. නමුත් ක්‍රියාවලිය මෙහෙයවනු ලබන්නේ පාකිස්තානය යි. තලේබාන් හා අල්කයිදාවන් පෝෂණය කළේ ද පාකිස්තානය යි.

මුසල්මානුවන්ගේ ගැලවුම්කාරයා යැයි කියන ලෝකය විනාශ කිරීමේ මහාභාරකරු වන අල්ලාගේ අණ වන්නේ ‘මිස්කට්-උල්-මසාබි‘ හි කී පරිදි ලෝකයේ ‘උම්මා‘ශක්තිය වර්ධනය කරගැනීම යි. එනම්, වැඩි වැඩියෙන් දරුවන් බිහි කළ යුතු බවයි. මියගිය ඔරියානා ෆැලැසි ලියූ නම් සායනික විශ්ලේෂණාත්මක කෘතියට අනුව ඇය පෙන්වා දී තිබෙන්නේ, ඉස්ලාමිකයන්ගේ අවසන් ඉලක්කය වන්නේ ඔලුගෙඩි ගණනින් ම මුස්ලිම් නොවන රටවල බලය අල්ලාගැනීම වන බවයි. ඉස්ලාම් ජිහාදයේ මෙම ජන ප්‍රසාරණය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මුල් හා අතු සියල්ල විනාශ කර දමයි. රටක මුස්ලිම් ගහණය වැඩි වූ විට ‘ෂරීයා‘ නම් තුච්ඡ නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ බලය ඔවුන්ට ලැබේ.
මුස්ලිම් නොවන රටවල හා මුස්ලිම් වර්ගයා වෙසෙන රටවල මේ ව්‍යාපාරය ශක්තිමත් කරන්නේ ‘උලෙමා‘ නම් සංවිධානය විසිනි. ආහාරයෙන් පවා මුදල් ගරාගෙන ස්වකීය වර්ගයා ගොඩනැගීමට උත්සාහ ගන්නේ ඔවුහු ය. මුස්ලිම් උගතුන් යැයි කියන නූගත් අන්තවාදීන් විසින් ජනවිද්‍යාවේ වැදගත්කම පල්ලිවලදී ඔවුන්ට උගන්වති. උපත් පාලන ද්‍රව්‍ය තහනම් කර ඇති අතර, කුඩා පවුල් ද අකැප බව පෙන්වා දෙන්නේ ඔවුහු ය. මුස්ලිම් රටවල අතිරික්ත ජනගහනය විදේශ, මුස්ලිම් නොවන රාජ්‍යයන් සදහා ශ්‍රමිකයන් ලෙස පිටත් කර හරින්නේ ද මේ සැලසුමේ ම කොටසක් වශයෙනි. මෙසේ මුස්ලිම් වරු සිටින කවර හෝ රාජ්‍යයක වේවා දේශපාලනය අනිවාර්යයෙන් ම ව්‍යාකූල වීම පොදුවේ දැකගත හැකිය. ඔවුහු පරපෝෂිතයෝ ය.

රටක් සංවර්ධනය වීමට නම්, ප්‍රමාණවත් තරම් කාර්යක්ෂම මානව සම්පත අවශ්‍ය ය. එමෙන්ම රටේ ආරක්ෂාව සදහා ප්‍රමාණවත් තරම් තරුණ පිරිසක් ද අවශ්‍යය ය. විශේෂයෙන් ම ඇමෙරිකාව, ඉන්දියාව, චීනය, රුසියාව හා ඕස්ත්‍රේලියාව වැනි විශාල භූමියකින් යුක්ත රටවල් වල පවා දේශපාලන බිම් බෙදීම් තීරණය වන්නේ ජීවත් වන ජනවර්ගය, භූ විෂමතාව, සමාජයීය ව්‍යුහය හා ඉතිහාසය පිළිබද සැලකිලිමත් වෙමිනි. මේ තත්වය ද මුස්ලිම් අන්තවාදීන් යම් යම් රටවල් තුළ ස්ථාවර වීමේ දී උපාය කොට ගනිති. කෘතිම ඉතිහාසයක් මැවීම ඉන් එකකි.

1974 දී ඇල්ජීරියාවේ ජනාධිපති බූමැඩියන්, එක්සත් ජාතින්ගේ සමුළුව හමුවේ මෙසේ කීවේයත
“අනාගතයේ යම්දිනය දසලක්ෂ ගණන් මිනිස් හමුදාවක් දකුණු අර්ධගෝලයෙන් උතුරු අර්ධගෝලයට සතුරන් ලෙසින් පැමිණෙනු ඇත. ආක්‍රමණකාරී ජන ප්‍රසාරණය ඔවුන්ගේ යුද අවිය යි. ඉන් බේරීමට අපට ඇති එකම පිහිට නම්, අපගේ ගැහැණුන්ගේ ශ්‍රේෂ්ඨ වූ ගර්භාෂය ම පමණි.”

The Force of Reason කෘතියේ දී ඔරියානා ෆැලැසි, අධික ලෙස මුස්ලිම්වරු බෝවීම මගින් රටවල් අල්ලාගැනීමේ ප්‍රතිපත්තිය හදුන්වාදෙන්නේ ‘ගර්භාෂයේ ප්‍රතිපත්තිය’ වශයෙනි. ඇය කියා සිටින්නේ 2011 දී පාකිස්තානයේ ලාහෝර් හි දී පැවැත්වූ ඉස්ලාමීය සමුළුවේදී ස්ථිර වූ යෝජනාවක් අනුව, විශාල මුස්ලිම් පිරිසක් නුදුරේදීම යුරෝපයට යවා යුරෝපය අල්ලාගැනීමට සැලසුම් කළ බවයි. යුරෝපයේ සෑම මුස්ලිම් පල්ලියක ම සිකුරාදා යාඥාව සිදුකරන ‘ඉමාම්’ වරයාගේ අනුශාසනාව වන්නේ වැඩිවශයෙන් දරුවන් බෝකරන ලෙස දැනුවත් කිරීම ය. අවම වශයෙන් එක් පිරිමියෙකු ගැහැණුන් දෙදෙනෙකු තබාගෙන සිටියි නම්, දරුවන් 10 ක් වත් බිහි කළ යුතු යැයි ඔහු කියයි. වැඩිවන සෑම බිරිදකට ම අවම වශයෙන් දරුවන් 5 ක් වත් ඉපැද්දවිය යුතු යැයි ඔහු අණ කරයි. යැපීමට අවශ්‍ය කරන මුදල් හා සෙසු උවමනා එපාකම්, ජුම්මාව හා උලමාව විසින් සපයයි. 

ෆැලැසි විසින් යුරෝපා ලිබරල්වාදීන්ව හදුන්වා දෙන්නේ මූලධර්මවාදී ඉස්ලාමිකයන් නමැති පිළිලය පුරෝපය තුළට ගෙන ඒමට සහය වන ‘රැහැයියන්’ වශයෙනි. කාලකණ්ණි මුස්ලිම්වරුන්ට එරෙහි ව ජාත්‍යන්තර මට්ටමෙන් හඩ නැගූ ජියර්ට් විල්ඩර්ස්, කරළියට ඒමට පෙර ඒ ගැන ලෝකය ම අවදි කළ පළමු තැනැත්තිය වූයේ ද ඔරියානා ෆැලැසි ය. ඇය දන්වා සිටියේ, ක්‍රිස්තියානුවන් මුස්ලිමුන් සමග පවත්වන වෙළද ගණුදෙණු, සමාජ හා සංස්කෘතික සියලු සබදතා නැවැත්විය යුතු බව ය. 1972 දී පලස්තීන නායක ජෝර්ජ් හබ්බාස් සමග කළ සාකච්චාවක් ඇය ඉදිරිපත් කරයි. හබ්බාස් කියා සිටින්නේ, “පලස්තීන අර්බුදය ඊශ්‍රායලය සමග ගැටීමට වඩා වැඩි දෙයකි. ඔවුන්ගේ හතුරා යුරෝපය ද ඇතුළු මුළු බටහිර යි. අපේ විප්ලවය ලෝක විප්ලවයේ කොටසක්” යනුවෙනි. 

හබ්බාස් ව්‍යංගයෙන් කියා සිටියේ සංස්කෘතික හා ප්‍රජාවිද්‍යාත්මක මෙන්ම ආගමික යුද්ධයක් වන සිය බලය පැතිරවීම, තවත් රටක ජනතාවගේ උරුමය හා අයිතිය සූරාකෑමටත්, උදුරාගැනීමටත් වෙනුවෙන් වන බව ය. එය වු කලි සමස්ත ඉස්ලාමයේ ම ගෝලීය දැක්ම යි. එය පියවරින් පියවර, මිලිමීටරයෙන් මිලිමීටරය, තත්පරයෙන් තත්පරය ක්‍රියාත්මක වන්නේ අධිෂ්ඨානශීලිව ය. එමෙන් ම දරදඩු ලෙස ය. එය වූ කලි පෘථිවිය පුරා ම මෙහෙයවීම ඔවුන්ගේ අරමුණයි. මේ යටතේ ලෝකයේ සිටින කිසිදු මුස්ලිමයෙකු සුද්ධ කළ නොහැකිය. කුරාණය නම් මහා කෙබර ග්‍රන්ථය වටා එක් රැස්ව සිටින ඔවුහු සියල්ලෝ ම කටයුතු කරන්නේ එක ම අරමුණ වෙනුවෙනි. එය වූ කලි තිරිසන් ආගමක් ලෝකය පුරා පතුරුවා, ස්වකීය ආධිපත්‍යය වැඩිකිරීම යි. 

1970 තරම් මෑත කාලයේ සිට ලොව පුරා සියලු ම මුස්ලිම් දේශපාලන නායකත්වයන් අඩු වැඩි වශයෙන් මෙම පාහර ව්‍යාපාරයට සහය වෙති. එයින් මිදී සිටින්නට ඔවුන්ට නුපුළුවන. නේපාලය, තායිලන්තය වැනි රටවල මේ තත්වය උග්‍ර ය. ඉන්දියාවට ද එසේම ය. පාක්ස්තාන් තානාපතියෙකු හා උගතෙක් යැයි කියාගන්නා අක්බාර් එස්. අහමඩ්, පාරම්බාන්නේ එය වූ කලි ඉස්ලාමය සියලු ප්‍රධාන ආගම් අතර ඇතිවූ ගැටීම්වලින් ඇතිවූ අද්විතිය සංකලනයන්ගේ හා දේශපාලනික ව්‍යාපාරයන්ගේ ප්‍රතිඵලය වශයෙනි. 

ප්‍රධාන ආගම් සමග ගැටීම මුද පෙරදිග ජුදා ආගම, බෝල්කන් අර්ධද්වීපයේ, චෙච්නියාවේ, නයිජීරියාවේ, සුඩානයේ හා තැනින් තැන විසිරී ඇති පිලිපීනයේ සහ ඉන්දුනීසියාවේ ක්‍රිස්තියානිය, දකුණු ආසියාවේ හින්දු ආගම හා බිමියන් බුද්ධ ප්‍රතිමා විනාශ කිරීමෙන් පසු බුදුදහම යන අගම් හා ස්ථාන ඔහු දැක්වූ ආගමික ගැටුම් ප්‍රදේශයන් ය.
පෙනෙන ආකාරයට මේ ඉස්ලාම් ව්‍යාප්තිය සවුදිය හා තවත් මුස්ලිම් රාජ්‍යයන් කිහිපයකින් සැපයෙන් ප්‍රකෝටි ගණන් වූ තෙල් ඩොලර් මතිනව් අතිධාවනයේ යෙදෙන පාකිස්තානයේ ජිහාඩ් උම්මත්තකයන්ගේ වෑයමකි. 

ලෙබනනයේ මැරෝනයිට් ක්‍රිස්තියානින්ගේ බෝවීම අඩුවීම නිසා සිදුවූ මහා පරිමාණ ජන සංඛ්‍යාත්මක බෙදී යාම ප්‍රචණ්ඩකාරී දේශපාලනික හා සිවිල් යුද්ධ කරා රට ගෙන ගිය ආකාරය ප්‍රකට කරන පැහැදිලි උදාහරණයකි. 1932 දී ලෙබනන් මැරෝටියානු ක්‍රිස්තියානින්ගේ සංඛ්‍යාව මුපු ජනගහනයෙන් සියයට 55ක් වූ අතර මුස්ලිම් ගහණය සියයට 45ක් විය. මෙම පදනම මත ඇතිකරගත් එකගතා ගිවිසුම අනුව ජන අනුපාතය අනුව පාලන බලය ක්‍රිස්තියානි හා මුස්ලිම්වරු අතර සමානුපාතිකව බෙදී යා යුතු බව තීරණය විය. මේ අනුව රටේ ප්‍රධාන අමාත්‍ය ධූර 6:5 අනුපාතය යටතේ බෙදී ගියේ ය. තවදුරටත් එරට ජනාධිපතිවරයා ක්‍රිස්තියානි ද, අගමැතිවරයා මුස්ලිම් ද විය යුතු යැයි ද තීරණය කෙරුණි. එහෙත් දශක තුනක් ඇතුළත තත්වය වෙනස් විය. ක්‍රිස්තියානින්ගේ ක්‍රඩා පවුල් නිසා 1970 වන විට ක්‍රිස්තියානින් සුලුතරය බවට පත්විය. සමාජයීය නායකත්වය කොතෙක් උත්සාහ කළත් මෙම තත්වය වෙනස් වූයේ නැත. මේ අතර රටේ සම්පූර්ණ පාලන බලය ඔවුහු ඉල්ලා සිටියහ. දෙපාර්ශවය අතර සිවිල් යුද්ධය 1975 දී අරඹිණි. එහෙත් අසල්වැසි මුස්ලිම් රාජ්‍යයන්ගේ ජිහාඩ් උපකාර මත ක්‍රිස්තියානින් සංහාරය වූ ලිබියාව මුස්ලිම් රාජ්‍යයක් බවට පත්විය. 

ප්‍රමාද වී හෝ ලෝක නායකත්වය වන ඇමෙරිකාව මුස්ලිමුන් වද කිරීමේ ව්‍යාපෘති අරඹා තිබේ. ‘ජාත්‍යන්තර සාමය සදහා වූ පරිත්‍යාගශීලී කානගි සංවිධානය’ ට අනුව 2008 වන විට ලෝකයේ මුස්ලිම් ගහණය බිලියන 1.65 කි. එවකට ලෝක ජනගහනය බිලියන 6.69 ක් විය. ඒ අනුව 2008 වන විට පමණක් ලෝකයේ ජනගහනයෙන් සියයට 24.31 ක් ඔවුහු අල්ලාගෙන සිටියහ. ඇමෙරිකාවේ ‘පිච් පර්යේෂණ මධ්‍යස්ථානය’ ට අනුව 2009 දී ලෝක ජනගහනය බිලියන 6.8ක් වූ අතර, එයින් 1.57ම මුස්ලිම් ය. 2010 සමීක්ෂණවලට අනුව මුස්ලිම් ජනගහන වර්ධන වේගය සෑම වසරකම සියයට 1.5කින් වැඩිවන අතර, මුස්ලිම් නොව ප්‍රජාවගේ වාර්ෂික වර්ධනය සියයට 0.7 ක් පමණි. ක්‍රිස්තියානි ලෝකය අද බියට පත්ව සිටින්නේ මුස්ලිම් ජනගහන වර්ධනය තමාට වඩා තුන්ගුණයක් වන නිසා ය. 1900 දී ලෝක ජනගහනයෙන් සියයට 12ක් වූ මුස්ලිම් ගහණය 2000 වන විට සියයට 25කට ආසන්න වී තිබුණි. මෙය මුස්ලිමුන්ගේ ආගමේ ජයග්‍රහණයක් නොව, තිරිසන් ජිහාඩ් ප්‍රචණ්ඩකාරීන්ගේ බලු ව්‍යාප්තියේ ඵලය යි. මේ නිසා ලෝකය වහා අවදි විය යුතුය. මැදපෙරදිග සමග සබදතා හැකිතාත් අවම කොට, බටහිර සමග සබදතා තර කරගැනීම කෙරෙහි ආසියාතික සභ්‍යවත් රටවල දේශපාලන නායකයක් උනන්දු වියයුතුය.
ලෝකයේ පොදු සතුරා වන ඉස්ලාමයට එරෙහිව නැගි සිටිය යුතු කාලය එළඹ තිබේ. 


ඉන්දියාවේ අරුණාචාල් ප්‍රාන්තයේ හිටපු පොලිස්පති රන්ජිත් ෂේකර් මූෂාරි විසිනි.

පරිවර්තක - නිමේෂ තිවංකර සෙනෙවිපාල

ඉන්දියාවේ වෙසෙන මා හිතවත් ඉන්දීය ජාතික මිත්‍රෙයකු විසින් මා වෙත එවන්නට යෙදුණු ලිපියක් මෙසේ ම‘විසින් සිංහලයට නැගීමට කටයුතු ක‍ළෙමි. ඉන්දියාවේ අරුණාචාල් ප්‍රාන්තයේ හිටපු පොලිස්පතිවරයා විසින් ලියන ලද මෙම ලිපිය එරට ජාතික පුවත්පත් කිහිපයක ම පළවිය. මුස්ලිම් ජන විද්‍යාත්මක ව්‍යාප්තවාදය පිළිබදව ඉන්දීය රාජ්‍ය නිළධාරින් දරන මතවාදය එයින් ප්‍රකට වෙයි. නමුත් ලංකාවේ මෙසේ ඍජුව කතා කරන්නට තරම් කොන්දක් ඇති සිංහල රාජ්‍ය නිළධාරින් නොවීම ගැන අපි කම්පා වන්නෙමු.